Rynek pracy w całej Polsce boryka się z tym samym problemem – dużym niedoborem wykwalifikowanych kadr. A tylko pracownicy są w stanie zabezpieczyć to samo tempo rozwoju inwestycji. Dobrze widać to na przykładzie Śląska – jednego z najszybciej rozwijających się obecnie regionów naszego kraju.
Jedną z najczęściej powtarzanych polskich legend – obok opowieści o dzielnym szewcu Dratewce i Smoku Wawelskim – jest ta, która dotyczy Warszawy. A konkretnie niewyobrażalnie wysokich płac – zdecydowanie wyższych niż w innych miejscach kraju – na jakie można liczyć decydując się na pracę w stolicy Polski. I choć w legendzie tej jest nieco prawdy, tak jak to zresztą z wieloma mitami bywa, obecny rynek pracy wygląda jednak zupełnie inaczej.
Rynek pracy to rynek ludzi młodych – tezę tą trudno nazwać kontrowersyjną. To oni preferowani są przez pracodawców, stawiających przede wszystkim na młodość i liczących na to, że będą w stanie „stworzyć” sobie idealnego pracownika, od podstaw ucząc go zawodu. Aktywizacja zawodowa przedstawicieli pokolenia 50+ stanowi dziś jedno z największych wyzwań nie tylko polityki krajowej oraz lokalnej, ale także działów HR, które ze starszych pracowników mogliby skorzystać – gdyby tylko chcieli lepiej ich zrozumieć.
Rok 2016 był pierwszym rokiem funkcjonowania jednego z flagowych projektów rządu Beaty Szydło – Rodzina 500+. W mediach trwają spory ekonomistów, jaki wpływ ma on na polską gospodarkę. Jedni podkreślają wzrost wydatków gospodarstw domowych, co generalnie dodatnio powinno oddziaływać na kondycję polskich przedsiębiorstw. Drudzy zauważają jednak głównie obciążenia dla budżetu. Największym przedmiotem kontrowersji jest jednak wpływ na rynek pracy.
Spójrzmy prawdzie w oczy – tak dobrej dla pracowników sytuacji na rynku pracy nie obserwowaliśmy…nigdy. Co więcej, liczba miejsc pracy, a co za tym idzie osób zatrudnionych jeszcze wzrośnie – i to poważnie. W ciągu najbliższego półrocza bowiem więcej niż jedna trzecia firm planuje zwiększenie zatrudnienia.
Polacy krytycznie patrzą na rynek pracy, choć trzeba zauważyć, że oceny dotyczące zatrudnienia poprawiły się w ciągu ostatnich dwóch lat. Obecnie już co czwarty badany spodziewa się lepszej sytuacji. Zmalała także liczba pracujących osób, które obawiają się zwolnienia.
Udało się przełamać psychologiczną i ekonomiczną granicę dwucyfrowego wyniku stopy bezrobocia rejestrowanego w Polsce. Czy to oznacza wejście w fazę rynku pracownika i nareszcie zażeganie skutków kryzysu gospodarczego?
Zmienić system podatkowy, by przedsiębiorcy więcej dokładali do budżetu, a do tego podnieść płace minimalną i ukrócić umowy śmieciowe. To rady Piotra Szumlewicza, by Polska stała się bardziej egalitarnym krajem.
Stopa bezrobocia wyniosła w lipcu 2015 r. 10,1%. Wszystko zmierza w stronę jednocyfrowego wyniku. Czy w sierpniu uda się go osiągnąć, zanim zacznie wygasać rynek prac sezonowych i tymczasowych?
Na przyszły rok planowana jest podwyżka płacy minimalnej. Kwota ma zwiększyć się o 100 zł brutto, do 1850 zł. W praktyce pracownicy otrzymywać więc będą ok. 1286 zł “na rękę”. Według związkowców to wciąż za mało, ale pracodawcy chcieliby płacić mniej. Dlaczego nie może dojść do porozumienia? Problem w tym, że za płacą minimalną stoi rząd.